Sir Ian - Apathology

Bart Hoevenaar (ex-Mono) is als muzikant voortgegaan in een soloproject genaamd Sir Ian dat met Apathology debuteert. De rock van Mono heeft een belangrijk fundament gelegd voor zijn sound, terwijl een omweg als gitarist bij Fuck the Writer hem de gewenste persoonlijkere vorm van schrijven deed vinden.

Sir Ian’s geluid kan worden omschreven als singer-songwriter pop met een soms opdringerige onderlaag van rock. De songs zijn duidelijk op popwijze verder geharmonieerd. Deze karakteristieken uit de pop ontwikkelen zich regelmatig verder naarmate het album vordert. Gas terug helpt daarbij de openheid en toegankelijkheid van de songstructuren. Op zwaardere momenten verzandt de compositie nog wel eens in wollig instrumentaal geweld. Ook valt op dat Barts relatief lichte stem niet altijd is opgewassen tegen die flinke, vanuit misplaatste bravoure opgeworpen, geluidsmuren. Een goede balans is te vinden in Life of Promise dat start met dergelijk aanstekend rifje dat er misschien nog wel een singletje in zit. In creatieve uitspattingen lijkt het excentrieke van Fuck the Writer zijn sporen te hebben achtergelaten. Echter, net als bij voornoemde band, mis ik regelmatig stilistische focus en scherpte in de uitvoering. Dat juk laat Apathology als album op een zeker niveau steken, terwijl het over de hele linie ijzersterk had kunnen zijn. Door middel van opgeschoond spel en het naar voren halen van de fijnzinnigheid die nu in details zit, kan Sir Ian nog een flinke slag groeien.

Met deze verwachting in het achterhoofd krijg je nieuwe waardering voor de ingenieuze lagen die vaak komen bovendrijven. Op een volgende plaat hoop ik op een iets minder volle rockklank en potentere vocalen. Als singer-songwriterplaat bewijst Apathology dat dit mogelijk is.